ผู้ริเริ่มผลิตภัณฑ์ซอฟต์แวร์สำหรับ Architecture-Engineering 8211 Construction (AEC) ซึ่งเป็นหน่วยงานภาครัฐและ บริษัท รับเหมาก่อสร้างที่ดำเนินงานอยู่ในเขตอุตสาหกรรม SoftTech Engineers Pvt. Ltd ได้ทุ่มเทเพื่อ innovate ผลิตภัณฑ์ซอฟต์แวร์ที่เชื่อถือได้และระดับโลกสำหรับแนวตั้งของ Architecture-Engineering - ก่อสร้าง (AEC) ผลิตภัณฑ์ของเราช่วยให้ลูกค้าสามารถลดต้นทุนเพิ่มผลผลิตเพิ่มประสิทธิภาพการควบคุมและปรับปรุงการใช้ทรัพยากรในด้านบุคลากรโครงสร้างพื้นฐานและการบริการลูกค้าได้ดียิ่งขึ้น ผลิตภัณฑ์ที่มีชื่อเสียงของเรา: AutoDCR เป็นผลิตภัณฑ์ที่ได้รับรางวัลระดับประเทศซึ่งมีการปฏิวัติกระบวนการตรวจสอบการวางแผนอาคารในองค์กรที่ควบคุมดูแล ปัจจุบันมีการติดตั้ง 50 ULBs ในอินเดียระบบการจัดการข้อมูลสาธารณะของ PWIMS ซึ่งเป็นแอพพลิเคชั่น Commercial off-the-shelf (COTS) สำหรับการจัดการกระบวนการทำงานหลักของการวางแผนงานจัดซื้อและบำรุงรักษาในองค์กรภาครัฐ OPTICON ซอฟต์แวร์การจัดการการก่อสร้างที่มีประสิทธิภาพซึ่งได้รับการออกแบบมาโดยเฉพาะสำหรับองค์กรก่อสร้าง ด้วยโมดูลที่สร้างขึ้นอย่างชาญฉลาดสำหรับโครงการการเงินเครื่องจักรโรงงานแอมป์โครงการอาคารของคุณมั่นใจได้ว่าจะได้รับผลตอบแทนที่ดี BIM Services Virtualization กำลังได้รับความสำคัญในแต่ละวัน ด้วยความพร้อมใช้งานของโมเดล 3 มิติก่อนการเริ่มก่อสร้างจริงจะมีข้อดีหลายประการ ด้วย BIM การออกแบบยังคงสอดคล้องประสานงานและถูกต้องยิ่งขึ้นในทุกกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสียด้วยประสบการณ์กว่า 750 ปีและการศึกษาลูกค้ารายละเอียด SoftTech Engineers Pvt. Ltd ได้พัฒนา e-governance และก่อสร้างผลิตภัณฑ์ ERP เก็บในใจความต้องการเฉพาะของลูกค้าของเราคุณสามารถมั่นใจได้ว่าธุรกิจของคุณอยู่ในมือดี ผลิตภัณฑ์จาก SoftTech Engineers Pvt. Ltd. มั่นใจ: ผลผลิตเพิ่มขึ้นมุ่งเน้นการทำงานหลักของธุรกิจของคุณปรับปรุงเส้นด้านล่างรักษาทรัพย์สินของ บริษัท การลงทุนเวลาและเงินในธุรกิจเทคโนโลยี SoftTech Engineers Pvt. Ltd. เป็นผู้ที่เชื่อถือได้ในการนัดหมายของคุณเพื่อความสำเร็จ Internet Modern History Sourcebook สมุดบันทึกประวัติอินเทอร์เน็ตสมัยใหม่ในขณะนี้มีหลายพันแหล่งที่มาและหน้าดัชนีก่อนหน้านี้มีขนาดใหญ่จนทำให้เบราว์เซอร์หลายประเภทล่ม ดูคำแนะนำสำหรับคำอธิบายเกี่ยวกับเป้าหมาย Sourcebooks คำอธิบายแหล่งวัสดุที่นี่ ดูหน้าวิธีใช้สำหรับความช่วยเหลือทั้งหมดที่ฉันสามารถนำเสนอได้ แม้ว่าฉันมีความสุขมากกว่าที่จะได้รับการบันทึกหากคุณมีความคิดเห็นเกี่ยวกับเว็บไซต์นี้ แต่ฉันไม่สามารถตอบข้อซักถามเกี่ยวกับการวิจัยเฉพาะและ - สำหรับนักเรียน - ฉันไม่สามารถหรือค่อนข้างจะไม่ทำการบ้านของคุณ แหล่งข้อมูลประวัติความเป็นมาสมัยใหม่ตอนนี้ทำงานดังนี้: หน้าดัชนีหลักนี้ได้รับการขยายมากขึ้นเพื่อแสดงส่วนทั้งหมดและส่วนย่อย สิ่งเหล่านี้ได้รับการจัดระเบียบตามลำดับชั้นที่สม่ำเสมอ ซึ่งจะช่วยให้สามารถตรวจสอบข้อความได้อย่างรวดเร็ว หากต้องการเข้าถึงเพจในส่วนย่อยให้เรียกดูส่วนด้านล่างและเลือกชื่อส่วนหัวที่ไฮไลต์ (ข้อความสีขาวพร้อมพื้นหลังสีเขียว) ด้านซ้าย นอกจากนี้ยังมีแถบนำทางอยู่สองด้านทางด้านซ้ายของแต่ละหน้าสำหรับทุกส่วนย่อยแถบนำทางด้านบนและด้านล่างจะนำคุณไปยังส่วนหลักอื่น ๆ ของ Sourcebook โดยหน้าดัชนีนี้โดยรวมจะคลิกที่โลโก้ IMS ซึ่งจะนำคุณไปที่นั่น ถ้าคุณเคยสูญเสีย Full Texts หน้ามัลติมีเดียหน้าการค้นหาและหน้า HELP ใหม่ซึ่งคุณควรปรึกษาถ้าคุณสูญหายหรือต้องการความช่วยเหลือด้านการวิจัย แถบนำทางที่มีขนาดใหญ่และเล็กลงจะนำคุณไปยังส่วนย่อยอื่น ๆ จากส่วนย่อยอื่น ๆ โดยที่แต่ละชื่อจะมีชื่อสั้น ๆ URL ทั้งหมดของเอกสารยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลง - มีเพียงการจัดโครงสร้างใหม่ของหน้าดัชนีเท่านั้น นอกจากโครงสรางขางตนแลวยังมีชุดของหนาที่ตอครูและนักเรียนอีกดวย ดัชนีขนาดใหญ่ที่มีรูปแบบเก่ากว่ายังคงมีอยู่เนื่องจากสมาชิกบางคณะได้สร้างลิงก์ไปยังดัชนีเก่าของ Sourcebooks แล้ว แต่ยังคงมีอยู่ แต่จะไม่ได้รับการอัปเดตด้วยเนื้อหาที่เพิ่มหลังจาก 12311998 หัวข้อที่ครอบคลุมโดยตำราต้นทางในแต่ละส่วน บทนำ: การใช้แหล่งที่มาขั้นพื้นฐานประวัติความเป็นมาประวัติศาสตร์การเขียนประวัติศาสตร์ทฤษฎีโบราณปรัชญาประวัติศาสตร์แห่งศตวรรษที่ 19 ประวัติศาสตร์วิชาชีพประวัติศาสตร์และมานุษยวิทยาประวัติศาสตร์และมานุษยวิทยาประวัติศาสตร์และอัตลักษณ์ทางการเมืองทฤษฎีโมเดิร์นโมเดิร์น แหล่งข้อมูลอื่น ๆ เกี่ยวกับประวัติศาสตร์สมัยใหม่คำแนะนำทั่วไปในการเชื่อมโยงข้อความสุทธิกับข้อความในเว็บไซต์อื่น ๆ ทั่วไป Etext โครงการเว็บไซต์ที่มีข้อความออนไลน์ เศรษฐศาสตร์กฎหมายทหารศาสนาปรัชญาวรรณกรรมเพลงเพลงวัฒนธรรมตะวันตกยุโรปประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกาประวัติศาสตร์ละตินอเมริกาเอกสารและโครงการนักศึกษาเอกสารนักศึกษาโครงการเว็บของนักศึกษาสมัยใหม่การปฏิรูปนิกายโปรเตสแตนต์โลกจรรยาบรรณและนักวิจารณ์พระสันตะปาปาลูเทอร์และลูเธอรันคาลวินและคาลวินนิสม์ปฏิรูปอย่างรุนแรงปฏิรูปประเทศอังกฤษปฏิรูปสกอตแลนด์จอห์นน็อกซ์โปรเตสแตนต์ การปฏิรูปศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกความขัดแย้งสตรีและการปฏิรูประบบโลกสมัยใหม่สมัยใหม่คำประกาศยุโรปเรื่อง Discoveryquot เอเชียใต้และตะวันออกเฉียงใต้เอเชียตะวันออกตะวันออกกลาง: ออตโตมานและซาฟารี - คู่แข่งของ European Powers แอฟริกายุโรปตะวันออกกลายเป็นเขตปริมณฑลลัทธิทุนนิยมเชิงพาณิชย์สะท้อนเกี่ยวกับการค้าและโครงสร้างเศรษฐกิจใหม่ของชีวิตในตะวันตกวิถีชีวิตประจำวันตั้งแต่นิยมไปจนถึงวัฒนธรรม Mass Absolutism Spain England France and the Ancien Regime The Crisis: Fr. ench สงครามของศาสนาการสร้างระบอบ Absolutist กษัตริย์ดวงอาทิตย์ Absolutism และนโยบายการค้าวัฒนธรรมฝรั่งเศสในศตวรรษที่สิบหกและ 17 รัฐธรรมนูญการปฏิวัติอังกฤษรัฐบาลทิวดอร์ความท้าทาย Stuart สงครามกลางเมืองและการปฏิวัติกลุ่มหัวรุนแรง quotPuritansquot Baptists Quakers การฟื้นฟูการปฏิวัติ quotquarkious วัฒนธรรมอังกฤษในคริสต์ศตวรรษที่ 17 และ 18 ปรัชญาเนเธอร์แลนด์เกี่ยวกับการเมืองรัฐธรรมนูญอาณานิคมอเมริกาเหนืออเมริกาเหนือก่อนชัยชนะและการใช้ประโยชน์รูปแบบทางการเมืองเวอร์จิเนียนิวอิงแลนด์อเมริกากลางมหาสมุทรแอตแลนติกสังคมอเมริกันอาณานิคมละตินอเมริกาพิชิตและการเอารัดเอาเปร้าการสร้างวัฒนธรรมละตินอเมริกาการเปลี่ยนแปลง การปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์แบบตะวันตก Aristotelianism แบบดั้งเดิมยุคใหม่การวิเคราะห์การเคลื่อนไหวการท้าทาย: Astonomy in the Galileo Galilei ศตวรรษที่ 16: ปรัชญาการหมุนของ Scie nce: InductionDeduction การสร้างฟิสิกส์คลาสสิกทฤษฎีการแพทย์ใหม่สถาบันวิทยาศาสตร์ทัศนคติทางวิทยาศาสตร์ผู้ประพฤติผู้ตรัสรู้การตรัสรู้เป็นโครงการโฆษณาชวนเชื่อการตรัสรู้และการวิเคราะห์ทางการเมืองการตรัสรู้การประเมินสภาพมนุษย์การตรัสรู้และการตรัสรู้ทางเศรษฐศาสตร์และปรัชญาทัศนคติตรัสรู้การตั้งค่าสังคมการตรัสรู้ ปรัชญา - ตำราเต็มตรัสรู้การเมืองและเศรษฐศาสตร์ - ข้อความเต็มศาสนาในยุคแห่งความขัดแย้งฝ่ายค้านศาสนาคริสต์ศาสนาเหตุผลศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกเพ้อฝันการตอบสนองของชาวยิวพุทธะ DespotsGovernment ในยุคของการตรัสรู้อิสรภาพของอเมริกาการเมืองกลางศตวรรษที่ 18 Early New York สงครามฝรั่งเศสและอินเดียเบนจามินแฟรงคลิน การปฏิวัติอเมริกาการตั้งผู้ประกาศรัฐอเมริกันเกี่ยวกับอเมริกาชนพื้นเมืองอเมริกันการปฏิวัติฝรั่งเศสการเป็นทาสการปฏิวัติฝรั่งเศสการปฏิวัติของฝรั่งเศสนำการปฏิวัติเสรีการปฏิวัติเสรีการตอบสนองต่อการปฏิวัติอย่างรุนแรงการตอบสนองต่อการปฏิวัติ Napoleon Napo สงครามปฏิวัติอุตสาหกรรมการปฏิวัติอุตสาหกรรมการปฏิวัติอุตสาหกรรมการปฏิวัติทางการเกษตรในคริสต์ศตวรรษที่ 17-18 การปฏิวัติในการผลิตสิ่งทอการปฏิวัติทางรถไฟในเรือเดินสมุทรวิศวกรผู้ชำนาญกระบวนการทางอุตสาหกรรมผลกระทบทางสังคมและการเมืองชีวิตของคนในเมืองชีวิตในเมือง: สังคมใหม่ การปฏิรูปสังคมการตอบสนองทางวรรณกรรมรากเหง้าของลัทธิ Romanticism ปรัชญาโรแมนติก Romanticism in the Arts ศตวรรษที่ 19 และอำนาจเวสเทิร์สภาของระบบเวียนนาและความท้าทายความคิดเชิงปฏิกิริยาอนุรักษนิยมสมัยใหม่ชาติชาตินิยมวิเคราะห์รูปแบบที่ไม่ใช่ชาติของลัทธิชาตินิยมทางวัฒนธรรมของรัฐบาล: Nation เป็นโฟกัสบวกของอัตลักษณ์เสรีนิยม ลัทธิชาตินิยม: ประเทศชาติเป็นพื้นฐานสำหรับเสรีนิยมประชาธิปไตยชาตินิยมชัยชนะ: ประเทศชาติอ้างสิทธิเหนือกว่าเสรีนิยมนิยมใช้ประโยชน์ Laissez-Faire เศรษฐกิจการเมืองรุนแรงจอห์นสจ๊วต Mill อื่น ๆ เสรีนิยมสวัสดิการเสรีนิยมสตรีนิยมกำเนิด Origins Political Feminism United States สหราชอาณาจักรประเทศอื่น ๆ รัฐธรรมนูญของวิคตอเรียวรรณคดีวิคตอเรียฝรั่งเศสการฟื้นฟูระบอบกษัตริย์ในเดือนกรกฎาคม พ. ศ. 2374 - 2391 2391 สงครามโลกครั้งที่สองสงครามฝรั่งเศส - ปรัสเซียและสงครามกลางเมืองอเมริกา สาธารณรัฐวรรณคดีฝรั่งเศสออสเตรียฮังการีเยอรมนีวรรณคดีเยอรมันประเทศอื่น ๆ ในยุโรปตะวันตกประเทศในยุโรปตะวันออกกรีซโรมาเนียโมลด์เวียวัลเลเซียบัลแกเรียบัลแกเรียฮังการีโปแลนด์โบฮีเมียรัสเซียสหรัฐฯขยายตัวทางการเมืองการพัฒนาทางเศรษฐกิจและการประจักษ์ชะตากรรมสหรัฐอเมริกาเป็นพลังของโลกในยุคต้น ๆ ของสังคมสหรัฐฯ สงครามกลางเมืองอเมริกาความขัดแย้งเกี่ยวกับการเป็นทาสสงครามกลางเมืองเอกสารสหพันธรัฐเอกสารสหภาพเอกสารประวัติศาสตร์ทหารของสงครามกลางเมืองประวัติทางสังคมของการสร้างสงครามกลางเมืองและ Jim Crow การตรวจคนเข้าเมืองของสหรัฐฯและผลกระทบการตรวจคนเข้าเมืองของยุโรปทั่วไปชาวอังกฤษชาวเยอรมันชาวไอริชชาวอิตาเลียน Jewi sh อื่น ๆ ในเอเชียการเข้าเมืองการตรวจคนเข้าเมืองในละตินอเมริกาเอลลิสไอส์แลนด์และนิวยอร์กความขัดแย้งกับการเข้าเมืองการปกครองของวัฒนธรรมอเมริกันกรอบกฎหมายของชีวิตชาวอเมริกันยุคทองการลุกฮือของการเมืองสมัยใหม่ความคิดแบบอเมริกันแคนาดาวรรณคดีอเมริกันแคนาดา: สังคมอเมริกาเหนืออีกแห่งหนึ่งในประเทศต้นกำเนิดการสร้างความภักดีของรัฐในประเทศแคนาดา แคนาดาสังคมแคนาดาภูมิภาคละตินอเมริกาในคริสต์ศตวรรษที่ 19 อิสรภาพการพัฒนาทางการเมืองสหรัฐอเมริกาจักรวรรดินิยมการเข้าเมืองเม็กซิโกอาร์เจนตินาบราซิลชิลีโคลอมเบียปาปัวนิวกินีประเทศคิวบานิการากัวเปรูเวเนซุเอลาการตอบสนองต่อการเติบโตทางเศรษฐกิจ: ลัทธินาซีและลัทธิมาร์กซิสต์สังคมนิยมก่อนลัทธิมาร์กซิสต์เวอร์ชั่นของสังคมนิยมทบทวนพรรคแรงงานเฟเบียนพรรคสังคมนิยมวัฒนธรรมการค้าสหภาพจักรวรรดินิยมวิเคราะห์ ข้อยกเว้นและจักรวรรดินิยมอเมริกันการปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่สองและการเติบโตของทุนนิยมขั้นสูง: ตลาดเสรีและรัฐบาล nt สนับสนุนคอร์ปอเรชั่นยุคใหม่ชีวิตของคนงานตลาดผู้บริโภคเทคโนโลยีใหม่อุตสาหกรรมเหล็กอุตสาหกรรมเคมีความเชื่อมั่นด้านการผลิตไฟฟ้าและความขัดแย้งด้านความมั่นคงของการตรัสรู้: ดาร์วินฟรอยด์ไอนสไตน์ดาดาการสังเคราะห์แบบคลาสสิคความก้าวหน้าของทฤษฎีทางการแพทย์และการรักษาธรณีวิทยาชีววิทยา : แดงในฟันและกรงเล็บปฏิกิริยากับฟิสิกส์ Darwinism ดาร์วินสังคม: จุดสิ้นสุดของการสังเคราะห์คลาสสิกจิตวิทยาดาราศาสตร์: ความสับสนของจิตใจการสะท้อนปรัชญา: End of เหตุผลวรรณคดี: Humanitys หัวใจแห่งความมืดศิลปะทัศนศิลป์: จะทำอย่างไรหลังจากการถ่ายภาพศาสนาใน การปฏิรูปและการปฏิรูปศาสนาคริสต์นิกายโปรเตสแตนต์: Activism, Rationalism และ Fideism วิจารณ์ในพระคัมภีร์ไบเบิลกล้ามเนื้อคริสเตียนการเคลื่อนไหวของอ็อกฟอร์ดเควกเกอร์พื้นฐานการขยายตัวของศาสนาการต่อต้านการควบคุมโรมันคาทอลิกเก่า Modernismquot Eastern Orthodoxy: ชีวิตคริสเตียนภายใต้ซาร์และ Sultans ศาสนาอิสลามและความทันสมัยศาสนาตะวันออกในการยึดถือเกี่ยวกับศาสนาตะวันตกการพิจารณาความเชื่อทางศาสนาสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและการสิ้นสุดของการปกครองตะวันตกสงครามโลกครั้งที่หนึ่งเส้นทางสู่สงครามจักรวรรดิออตโตมัน: จุดอ่อนในคาบสมุทรบอลข่าน: ความขัดแย้งออสเตรียฮังการีการแข่งขันอาวุธปืนระบบพันธมิตรสงครามประวัติศาสตร์การทหาร การต่อต้านการปฏิวัติของรัสเซียซาร์การปฏิวัติรัสเซียการพัฒนาฝ่ายค้านเลนิน 1905 1905 งานปาร์ตี้ 1917 กฎคอมมิวนิสต์ถึง 1924 สตาลินอายุความวิตกกังวล: Interwar Years European Culture ยุโรปตะวันตกประเทศอังกฤษประเทศฝรั่งเศสประเทศใหม่ของยุโรปตะวันออกยูโกสลาเวีย เชโกสโลวะเกียฮังการีโรมาเนียกรีซตุรกีสหรัฐอเมริกาละตินอเมริกาในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 สหรัฐอเมริกาการแทรกแซงเม็กซิโกอาร์เจนตินาชิลีอุรุกวัยความสัมพันธ์ระหว่างประเทศระหว่างสงครามปัญหาทางเศรษฐกิจและสงครามตกต่ำชดใช้ปัญหาเศรษฐกิจในยุโรปภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ในสหรัฐสาธารณรัฐสังคมนิยมแห่งชาติฮิตเลอร์อิมมาร์ ons คริสตจักรและพวกนาซีการล้างชาติพันธุ์วิทยาต่อต้านชาวยิวการต่อต้านเชื้อชาติชนชาติต่อต้านยิวขวักไขว่อย่างรุนแรงการต่อต้านชนชาติยิวข้อเสนอสุดพิเศษ: การฆาตกรรมของชาวยิวในยุโรปชาวยุโรปสามัญและการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์คนพิการชาวโรมันยิปซี Rombs ชาวรักร่วมเพศจัดอันดับภาพยนตร์เรื่อง Pre - และ Post - ความหายนะการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อาร์เมเนีย 1914- บังคลาเทศ 1971 ติมอร์ตะวันออก 1975- กัมพูชา 1978 ประเทศรวันดา 1996 อดีตยูโกสลาเวียนำไปสู่สงครามในยุโรปสงครามในเอเชียหน้าแรกในเอเชียการใช้ระเบิดปรมาณูหลังสงครามโลกครั้งที่หนึ่งตั้งแต่ปีพ. ศ. 1945 องค์การสหประชาชาติสิทธิมนุษยชน: อุดมการณ์สากลหรือการแสดงออกทางตะวันตกสงครามเย็นจุดเริ่มต้นวิกฤตการณ์กรุงเบอร์ลินวิกฤตการณ์คิวบานักรบเย็นแตกต่างกันสะท้อนวรรณกรรมอเมริกาในฐานะผู้นำโลก: ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศกับชาวอเมริกันความสัมพันธ์ระหว่างประเทศกับสิทธิมนุษยชนหรือความสัมพันธ์สิทธิมนุษยชนกับสหภาพโซเวียตยังดูเหนือความสัมพันธ์ระหว่างสงครามกับจีนสงครามเกาหลี quotVietnam Warquot America ในฐานะผู้นำโลก: Internal Change US Domestic การเมืองอเมริกันรัฐธรรมนูญอเมริกัน McCarthyism พรรครีพับลิเดโมแครตความรุนแรงอเมริกันสังคมอเมริกัน: การอพยพการขยายตัวของศตวรรษที่ 20 สิทธิตามกฎหมายความสมดุลของสิทธิอำนาจในความเท่าเทียมกันในศาลคำพูดฟรียุโรปตะวันตกตั้งแต่ปี 1945 ส่วนของการฟื้นฟูยุโรปสหภาพยุโรปรัฐสวัสดิการหลังสงครามตะวันตก ประเทศในยุโรปตะวันออกประเทศแอลจีเรียฮังการียูโกสลาเวีย 1989: สิ่งที่เกิดขึ้นและทำไมโรมาเนียหลังจากปีพ. ศ. 2532 การลอบสังหารแบบเอกราชจากจักรวรรดิการเคลื่อนไหวที่ไม่สอดคล้องกันโลกาภิวัตน์ : New Hegemonies India จีนจีนความพยายามที่จะทันสมัย: 1911-1949 คอมมิวนิสต์กฎระเบียบ Dissidents โพสต์ Mao จีนฮ่องกงญี่ปุ่นเกาหลีเวียดนามเอเชียอื่น ๆ แอฟริกาแอฟริกาใต้ประเทศแอฟริกาอื่น ๆ อิสราเอลและปาเลสไตน์ Zionism อาณัติของอังกฤษการจัดตั้งรัฐอิสราเอลอิสราเอล Li Soceity ชาวปาเลสไตน์ตุรกีอียิปต์แอลจีเรียอิหร่าน Kurds ศตวรรษที่ 20 ละตินอเมริกาหัวข้อและประเด็นทั่วไปการแทรกแซงของสหรัฐฯความพยายามของชาวแพนอเมริกันความคืบหน้าทางเศรษฐกิจอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ปลดปล่อยรัฐเทววิทยาอาร์เจนตินาชิลีบราซิลปารากวัยอุรุกวัยเปรูอเมริกากลางนิการากัวเม็กซิโกคิวบาชนชาติชนพื้นเมืองกระแสสังคมนิยมสตรีกำเนิดสตรีนิยมแห่งปีที่สาม คลื่นวัฒนธรรมสตรีนิยมสตรีนิยมทางการเมืองสิทธิสตรีนิยมสตรีนิยมรุนแรงสตรีนิยมสิทธิอำนาจดำขบวนการสิทธิพลเมืองสหรัฐฯตั้งแต่ พ. ศ. 2511 การเคลื่อนไหวเกี่ยวกับเชื้อชาติอื่น ๆ สิทธิของเลสเบี้ยนและเกย์โพสต์ - สงครามตะวันตกความคิดลัทธิปัจเจกบุคคลโพสต์ - โครงสร้างและลูกหลานภาษาศาสตร์มานุษยวิทยาปัมโปลัทธิมาร์กซ์การสร้างโครงสร้างสังคมนิยมสังคม Queer Theor ศาสนาตั้งแต่ปี 1945 Roman ศาสนาคริสต์นิกายโปรเตสแตนต์นิกายอีสเติร์นออร์โธด็อกซ์ยูดายศาสนาอิสลามพุทธศาสนามนุษยศาสตร์ - ศาสนาอภิปรายวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีและการเปลี่ยนแปลงในวิธีการผลิตชีววิทยา: การปฏิวัติดีเอ็นเอฟิสิกส์การสำรวจอวกาศการผลิตตามความรู้คอมพิวเตอร์ T Internet Internet Environment / สิ่งแวดล้อมโลก: Cornucopeian Plenty หรือ Crisis Situation / วัฒนธรรมนิยมสหรัฐอเมริกายุโรปกีฬา: ฝิ่นคนศตวรรษที่ยี่สิบอินเทอร์เน็ตแหล่งประวัติศาสตร์สมัยใหม่เป็นหนึ่งในหนังสือประวัติแหล่งที่มา มีวัตถุประสงค์เพื่อตอบสนองความต้องการของครูและนักเรียนในหลักสูตรการสำรวจวิทยาลัยในประวัติศาสตร์ยุโรปสมัยใหม่และประวัติศาสตร์อเมริกาตลอดจนอารยธรรมตะวันตกสมัยใหม่และวัฒนธรรมโลก แม้ว่าส่วนหนึ่งของโครงการแหล่งข้อมูลประวัติอินเทอร์เน็ตเริ่มเป็นวิธีเข้าถึงข้อความที่มีอยู่แล้วบนอินเทอร์เน็ต แต่ตอนนี้มีข้อความนับร้อยที่มีในท้องถิ่น ความหลากหลายของแหล่งข้อมูลที่มีอยู่สำหรับการใช้งานในชั้นเรียนประวัติศาสตร์สมัยใหม่ต้องการการเลือกด้วยความระมัดระวังเนื่องจากวัสดุที่ไม่ จำกัด แทบจะมีอยู่ เป้าหมายที่นี่คือเพื่อนำเสนอความหลากหลายของวัสดุต้นทางในประวัติศาสตร์ยุโรปอเมริกาและละตินอเมริกาที่ทันสมัยตลอดจนจำนวนที่มีนัยสำคัญของความเกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมโลกและการศึกษาทั่วโลก แหล่งข้อมูลออนไลน์อื่น ๆ ที่เน้นเอกสารทางกฎหมายและการเมือง ที่นี่มีความพยายามที่จะรวมถึงการเล่าเรื่องร่วมสมัย, บันทึกส่วนตัว, เพลง, รายงานหนังสือพิมพ์รวมทั้งวัฒนธรรมปรัชญาศาสนาและเอกสารทางวิทยาศาสตร์ แม้ว่าประวัติความเป็นมาของกลุ่มชนชั้นสูงทางวัฒนธรรมและสังคมจะมีความสำคัญต่อนักประวัติศาสตร์ แต่ชีวิตของผู้หญิงที่ไม่ใช่ชนชั้นสูงคนสีเลสเบี้ยนและสมชายชาตรีก็เป็นตัวแทนของประเทศนี้ เพื่อนำเสนอเนื้อหาที่สะอาดที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้โดยไม่มีลำดับชั้นและไดเรกทอรีย่อยที่ซับซ้อนและไม่มีการทำมาร์กอัพ HTML มากนัก สิ่งที่คุณได้รับคือการเข้าถึงเอกสารที่มีความหมายโดยตรงไม่ใช่ความพยายามของดีไซน์เนอร์ในเว็บไซต์ กล่าวอีกนัยหนึ่งเราสนใจในดนตรีไม่ใช่ไฮไฟ ในส่วนหลัก ๆ เพื่อระบุเว็บไซต์ที่มีคุณภาพสูงไม่กี่แห่งเพื่อหาแหล่งข้อมูลและการวิจัยเพิ่มเติม แหล่งที่มาของเนื้อหานี่ข้อความในหน้าเหล่านี้มาจากหลายแหล่ง: ไฟล์ที่โพสต์ไปยังที่ต่างๆบนเน็ต ในบางกรณี URL ต้นฉบับไม่มีอยู่แล้ว ข้อความสั้น ๆ ที่สร้างขึ้นเพื่อจุดประสงค์ในชั้นเรียนโดยการแยกข้อความออกจากข้อความขนาดใหญ่กว่า ในบางกรณีสารสกัดดังกล่าวได้รับการเสนอแนะจากแหล่งหนังสือเชิงพาณิชย์หลากหลายชนิด ข้อความที่สแกนจากสิ่งพิมพ์ ในบางกรณีหนังสือที่พิมพ์ออกมาอาจเป็นฉบับล่าสุด แต่เนื้อหาที่สแกนไม่ได้รับการคุ้มครองลิขสิทธิ์ ข้อความที่ส่งถึงฉันเพื่อรวมไว้ ลิงก์ไปยังข้อความออนไลน์อื่น ๆ ในเกือบทุกกรณีเหล่านี้ฉันได้ทำสำเนาในประเทศดังนั้นโปรดแจ้งให้ฉันทราบหากลิงก์ไม่ทำงานอีกต่อไป มีการพยายามยืนยันกฎหมายลิขสิทธิ์สหรัฐฯ การละเมิดใด ๆ โดยไม่เจตนาและไฟล์ใด ๆ ที่ละเมิดลิขสิทธิ์และเกี่ยวกับการที่ผู้ร้องเรียนลิขสิทธิ์แจ้งให้ฉันทราบจะถูกนำออกในระหว่างการแก้ปัญหา Paul Halsall, halsallfordham. edu Sourcebook Compiler วันที่ของการเพิ่มเนื้อหาที่เพิ่มเข้ามาตั้งแต่เดือนกรกฎาคมปี 1998 สามารถดูได้จากหน้า New Additions วันที่เริ่มต้นคือ 9221997 ลิงก์ไปยังไฟล์ในไซต์อื่น ๆ จะระบุโดยที่แสดงชื่อหรือที่ตั้งของไซต์ ข้อความที่มีอยู่ในท้องถิ่นจะถูกทำเครื่องหมายด้วยที่ไซต์นี้ WEB บ่งบอกถึงการเชื่อมโยงไปยังเว็บไซต์ที่มีคุณภาพสูงจำนวนหนึ่งซึ่งให้ทั้งข้อความหรือภาพรวมที่มีคุณค่าโดยเฉพาะบทที่ 1: โคลัมบัสชาวอินเดียนแดงและความก้าวหน้าของมนุษย์ผู้ชายและผู้หญิง Arawak เปลือยกายสีน้ำตาลอ่อนและเต็มไปด้วยความประหลาดใจ, โผล่ออกมาจากหมู่บ้านของพวกเขาไปยังเกาะชายหาดและว่ายน้ำออกเพื่อให้ได้มองใกล้ที่เรือใหญ่แปลก เมื่อโคลัมบัสและลูกเรือของเขาขึ้นฝั่งขึ้นถือดาบพูดอย่างแปลกประหลาด Arawaks วิ่งไปต้อนรับพวกเขานำพวกเขาอาหารน้ำของขวัญ เขาเขียนเรื่องนี้ไว้ในบันทึก: พวกเขา พาเรานกแก้วและลูกฝ้ายและหอกและสิ่งอื่น ๆ อีกมากมายซึ่งพวกเขาแลกกับลูกปัดแก้วและระฆังเหยี่ยว พวกเขาเต็มใจแลกทุกอย่างที่พวกเขาเป็นเจ้าของ พวกเขาสร้างได้ดีมีรูปร่างที่ดีและมีคุณสมบัติที่หล่อเหลา พวกเขาไม่ได้ถืออาวุธและไม่รู้จักพวกเขาเพราะฉันได้แสดงดาบพวกเขาเอามันไปตามขอบและตัดตัวออกจากความไม่รู้ พวกเขาไม่มีเหล็ก หอกของพวกเขาทำจากอ้อย พวกเขาจะทำคนรับใช้ที่ดี กับห้าสิบคนเราสามารถปราบปรามพวกเขาทั้งหมดและทำให้พวกเขาทำสิ่งที่เราต้องการ ชาวเอราวัณของหมู่เกาะบาฮามาสมีความคล้ายคลึงกับชาวอินเดียนแดงบนแผ่นดินใหญ่ซึ่งเป็นที่สังเกตได้อย่างน่าทึ่ง (ผู้สังเกตการณ์ในยุโรปต้องพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า) เพื่อต้อนรับการศรัทธาในการแบ่งปัน ลักษณะเด่นเหล่านี้ไม่ได้โดดเด่นในยุโรปของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาซึ่งครอบงำด้วยศาสนาของพระสันตะปาปารัฐบาลของกษัตริย์ความซาบซึ้งในเงินที่เป็นอารยธรรมตะวันตกและเป็นผู้ส่งสารคนแรกในทวีปอเมริกาคริสโตเฟอร์โคลัมบัส ทันทีที่ฉันมาถึงหมู่เกาะอินดีบนเกาะแรกที่ฉันค้นพบฉันได้เอาชาวพื้นเมืองบางส่วนออกไปโดยการบังคับเพื่อให้พวกเขาเรียนรู้และอาจให้ข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งที่มีอยู่ในส่วนนี้ ข้อมูลที่โคลัมบัสต้องการมากที่สุดคือ: ทองคำอยู่ที่ไหนเขาชักชวนให้กษัตริย์และราชินีแห่งสเปนให้การเดินทางไปยังดินแดนแห่งนี้ความมั่งคั่งเขาคาดหวังว่าจะอยู่ในอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทรแอตแลนติก - อินเดียและเอเชียทอง และเครื่องเทศ สำหรับเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ในเวลาของเขาเขารู้ว่าโลกรอบตัวและเขาสามารถแล่นเรือไปทางตะวันตกเพื่อไปยังฟาร์อีสท์ ประเทศสเปนเพิ่งรวมเป็นหนึ่งในรัฐชาติใหม่ที่ทันสมัยเช่นฝรั่งเศสอังกฤษและโปรตุเกส ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวนาที่ยากจนทำงานให้กับชนชั้นสูงซึ่งเป็น 2 เปอร์เซ็นต์ของประชากรและเป็นเจ้าของที่ดิน 95 เปอร์เซ็นต์ สเปนได้ผูกมัดตัวเองกับคริสตจักรคาทอลิกขับไล่ออกชาวยิวทั้งหมดขับรถออก Moors เช่นเดียวกับรัฐอื่น ๆ ในโลกสมัยใหม่สเปนต้องการทองซึ่งเป็นเครื่องหมายแห่งความมั่งคั่งใหม่มีประโยชน์มากกว่าที่ดินเพราะสามารถซื้ออะไรได้ มีทองอยู่ในเอเชียมีความคิดและแน่นอนไหมและเครื่องเทศสำหรับ Marco Polo และอื่น ๆ ได้นำสิ่งที่น่าอัศจรรย์จากการเดินทาง overland ของพวกเขาหลายศตวรรษก่อน ตอนนี้พวกเติร์กได้พิชิตกรุงคอนสแตนติโนเปิลและทะเลเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออกและควบคุมเส้นทางบกสู่เอเชียจำเป็นต้องใช้เส้นทางทะเล ลูกเรือชาวโปรตุเกสกำลังเดินทางไปรอบทิศใต้ของทวีปแอฟริกา สเปนตัดสินใจที่จะเล่นการพนันบนเรือแล่นข้ามมหาสมุทรที่ไม่รู้จัก พวกเขาสัญญากับโคลัมบัส 10 เปอร์เซ็นต์ของผลกำไรการปกครองเหนือดินแดนที่เพิ่งค้นพบใหม่และชื่อเสียงที่จะมาพร้อมกับชื่อใหม่: พลเรือเอกโอเชียนซี เขาเป็นพ่อค้าพ่อค้าจากเมืองเจนัวในอิตาลีผู้ประกอบการทอผ้าส่วนหนึ่ง (ลูกชายของช่างทอผ้าที่มีฝีมือ) และกะลาสีผู้เชี่ยวชาญ เขาออกเดินทางไปกับเรือใบสามลำซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรือที่ซานตามาเรีย อาจยาว 100 ฟุตและลูกเรือสามสิบเก้าคน โคลัมบัสไม่เคยเดินทางไปยังเอเชียซึ่งห่างไกลออกไปหลายพันไมล์กว่าที่เขาคิดไว้จินตนาการถึงโลกใบเล็ก ๆ เขาคงจะถึงวาระที่ยิ่งใหญ่ของทะเล แต่เขาโชคดี หนึ่งในสี่ของเส้นทางที่เขาไปถึงดินแดนที่ไม่รู้จักและไม่จดจำซึ่งตั้งอยู่ระหว่างยุโรปและเอเชีย - อเมริกา มันเป็นช่วงต้นเดือนตุลาคม 1492 และสามสิบสามวันนับตั้งแต่เขาและลูกเรือของเขาได้ออกจากหมู่เกาะคานารีนอกชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกของแอฟริกา ตอนนี้พวกเขาเห็นกิ่งก้านและก้านลอยอยู่ในน้ำ พวกเขาเห็นฝูงนก นี่เป็นสัญญาณของแผ่นดิน จากนั้นเมื่อวันที่ 12 ตุลาคมกะลาสีที่ชื่อโรดริโกได้เห็นดวงจันทร์ตอนเช้าที่ส่องแสงบนหาดทรายสีขาวและร้องออกมา เป็นเกาะที่อยู่ในบาฮามาสทะเลแคริบเบียน ผู้ชายคนแรกที่มองเห็นดินแดนควรจะได้รับเงินบำนาญปีละ 10,000 ชีวิต แต่โรดริโกไม่เคยได้รับเงิน โคลัมบัสอ้างว่าเขาได้เห็นแสงที่เย็นก่อน เขาได้รับรางวัล พวกเขาได้พบกับชาวอินดอร์ Arawak ซึ่งกำลังว่ายน้ำออกมาต้อนรับพวกเขา Arawaks อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน communes มีการพัฒนาการเกษตรของข้าวโพดมันเทศมันสำปะหลัง พวกเขาสามารถหมุนและสานได้ แต่พวกเขาไม่มีม้าหรือสัตว์ที่ทำงาน พวกเขาไม่มีเหล็ก แต่สวมเครื่องประดับทองเล็ก ๆ ไว้ในหู นี่เป็นผลอย่างใหญ่หลวง: ทำให้โคลัมบัสพาเรือบางลำไปขึ้นเรือในฐานะนักโทษเพราะเขายืนยันว่าพวกเขานำทางเขาไปยังแหล่งที่มาของทอง จากนั้นเขาก็แล่นเรือไปยังคิวบาจากนั้นก็ไปที่ Hispaniola (เกาะซึ่งปัจจุบันประกอบด้วยเฮติและสาธารณรัฐโดมินิกัน) มีเศษทองที่มองเห็นได้ในแม่น้ำและหน้ากากทองคำที่โคลัมบัสนำเสนอโดยหัวหน้าท้องถิ่นของอินเดียนำไปสู่วิสัยทัศน์ของทุ่งทอง บน Hispaniola ออกจากไม้จาก Santa Maria โคลัมบัสสร้างป้อมฐานทัพยุโรปแห่งแรกในซีกโลกตะวันตก เขาเรียกมันว่า Navidad (Christmas) และทิ้งลูกเรือสามสิบเก้าคนไว้ที่นั่นพร้อมคำแนะนำในการค้นหาและเก็บทอง เขาเอานักโทษอินเดียจำนวนมากขึ้นและนำพวกเขาขึ้นเรือสองลำที่เหลือของเขา ที่ส่วนหนึ่งของเกาะเขาได้เข้าต่อสู้กับชาวอินเดียที่ปฏิเสธที่จะค้าเป็นคันธนูและลูกศรมากเท่าที่เขาและคนของเขาต้องการ สองคนวิ่งผ่านดาบและเลือดตาย จากนั้นนีน่าและพินทาก็ได้แล่นเรือไปที่อะซอเรสและสเปน เมื่ออากาศหนาวเย็นนักโทษชาวอินเดียก็เริ่มตาย Columbuss รายงานไปยังศาลในกรุงมาดริดคือฟุ่มเฟือย เขายืนยันว่าเขามาถึงเอเชีย (คือคิวบา) และเกาะนอกชายฝั่งของประเทศจีน (Hispaniola) คำอธิบายของเขาเป็นความจริงบางส่วนนิยายเรื่อง: Hispaniola เป็นปาฏิหาริย์ ภูเขาและเนินเขาที่ราบและทุ่งหญ้าอุดมสมบูรณ์และสวยงาม ท่าเรือเป็นสิ่งที่ดีอย่างไม่น่าเชื่อและมีแม่น้ำกว้างใหญ่ซึ่งส่วนใหญ่มีทองอยู่ มีเครื่องเทศมากมายและเหมืองแร่ทองคำและโลหะอื่น ๆ ชาวอินเดียนแดงโคลัมบัสรายงานว่าไร้เดียงสาและเป็นอิสระด้วยทรัพย์สมบัติของพวกเขาว่าไม่มีใครที่ไม่ได้เห็นพวกเขาจะเชื่อ เมื่อคุณขอสิ่งที่พวกเขามีพวกเขาไม่เคยบอกว่าไม่มี ตรงกันข้ามพวกเขาเสนอที่จะแบ่งปันกับใคร เขาสรุปรายงานโดยขอความช่วยเหลือเล็กน้อยจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและในทางกลับกันเขาจะนำพวกเขาจากการเดินทางครั้งต่อไปของเขาเป็นทองมากที่สุดเท่าที่พวกเขาต้องการ และเป็นทาสมากที่สุดเท่าที่พวกเขาถาม พระองค์เต็มไปด้วยการพูดคุยทางศาสนา: พระเจ้าผู้ทรงพระชนม์เป็นองค์พระผู้เป็นเจ้าของเราทรงประทานชัยชนะให้กับผู้ที่ปฏิบัติตามแนวทางของพระองค์เหนือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพราะรายงาน Columbuss และสัญญาการเดินทางครั้งที่สองของเขาได้รับเรือสิบเจ็ดและมากกว่าหนึ่งร้อยสิบคน เป้าหมายชัดเจน: ทาสและทอง พวกเขาเดินออกจากเกาะไปยังเกาะในทะเลแคริบเบียนโดยพาพวกอินเดียนแดงไปเป็นเชลย แต่เมื่อคำพูดของชาวยุโรปมีความตั้งใจที่จะพบหมู่บ้านที่ว่างเปล่ามากขึ้น ในเฮติพวกเขาพบว่าลูกเรือที่ทิ้งไว้ที่ Fort Navidad ถูกสังหารในการสู้รบกับพวกอินเดียนแดงหลังจากที่พวกเขาเดินเที่ยวเกาะนี้ไปในแก๊งที่กำลังมองหาทองเอาผู้หญิงและเด็กเป็นทาสในเรื่องเพศและแรงงาน ตอนนี้จากฐานของเขาที่เฮติโคลัมบัสส่งการเดินทางหลังจากการเดินทางมาถึงภายใน พวกเขาไม่พบทุ่งทอง แต่ต้องเติมเรือให้กลับไปสเปนด้วยการจ่ายเงินปันผล ในปี ค. ศ. 1495 พวกเขาได้โจมตีอย่างใหญ่หลวงทาสีชาวอารูกัสผู้หญิงและเด็ก ๆ จำนวน 1,500 คนใส่ไว้ในคอกหมาที่ชาวสเปนและสุนัขเฝ้าระวังแล้วเลือกตัวอย่างที่ดีที่สุดห้าร้อยชิ้นที่บรรทุกบนเรือ จากจำนวนห้าร้อยสองร้อยคนที่เสียชีวิตระหว่างทาง ส่วนที่เหลือมาถึงชีวิตในประเทศสเปนและถูกนำมาขายโดยบาทหลวงของเมืองที่รายงานว่าแม้ว่าทาสถูกเปลือยกายเป็นวันที่พวกเขาเกิดพวกเขาไม่ได้แสดงความลำบากมากขึ้นกว่าสัตว์ โคลัมบัสเขียนไว้ในภายหลังว่า: ให้เราในนามของพระตรีเอกภาพส่งมอบทาสทั้งหมดที่สามารถขายได้ แต่ทาสจำนวนมากเสียชีวิตในสภาพที่ถูกจองจำ ดังนั้นโคลัมบัสจึงหมดหวังที่จะจ่ายเงินปันผลให้กับผู้ที่ลงทุนได้ต้องทำสัญญาว่าจะเติมเรือด้วยทองคำ ในจังหวัด Cicao ประเทศเฮติที่ซึ่งเขาและคนของเขาคิดว่าทุ่งทองคำใหญ่จะมีอยู่พวกเขาสั่งให้ทุกคนอายุสิบสี่ปีขึ้นไปเก็บทองคำทุกๆสามเดือน เมื่อพวกเขานำมันพวกเขาได้รับเหรียญทองแดงแขวนรอบคอของพวกเขา ชาวอินเดียที่พบโดยไม่ได้เหรียญทองแดงมีมือของพวกเขาตัดออกและเลือดไปสู่ความตาย ชาวอินเดียนแดงได้รับงานที่เป็นไปไม่ได้ ทองคำรอบตัวเป็นเศษฝุ่นละอองจากลำธาร พวกเขาจึงหลบหนีถูกล่าหมาและถูกฆ่าตาย พยายามที่จะรวบรวมกองกำลังต่อต้าน Arawaks เผชิญหน้ากับชาวสเปนที่มีเกราะอาวุธปืนดาบม้า เมื่อชาวสเปนพานักโทษไปแขวนคอพวกเขาหรือเผาให้ตาย ในหมู่ Arawaks การฆ่าตัวตายของมวลชนเริ่มต้นขึ้นโดยมีสารพิษจากมันสำปะหลัง ทารกถูกฆ่าเพื่อช่วยพวกเขาจากชาวสเปน ในช่วงสองปีที่ผ่านมาการสังหารการทำลายหรือการฆ่าตัวตายครึ่งหนึ่งของชาวอินเดีย 250,000 คนในเฮติตายไป เมื่อเห็นได้ชัดว่าไม่มีทองเหลือชาวอินเดียนแดงถูกจับเป็นแรงงานทาสในที่ดินขนาดใหญ่ที่รู้จักกันในภายหลังว่าเป็น encomiendas พวกเขาทำงานที่ก้าวดุร้ายและเสียชีวิตโดยพัน เมื่อถึงปี พ. ศ. 1515 ชาวอินเดียอาจจะเหลืออีกห้าหมื่นคน จนถึงปี 1550 มีจำนวนห้าร้อย รายงานของปีค. ศ. 1650 ไม่ได้แสดงให้เห็นว่า Arawaks หรือลูกหลานของพวกเขาที่เหลืออยู่บนเกาะนี้ หัวหน้าแหล่งข่าวและในหลาย ๆ เรื่องแหล่งข้อมูลเพียงอย่างเดียวของข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนเกาะหลังจากที่โคลัมบัสมาคือ Bartolome de las Casas ผู้ซึ่งเป็นนักบวชหนุ่มเข้าร่วมในการพิชิตคิวบา เป็นเวลาที่เขาเป็นเจ้าของไร่ที่อินเดียนทาสทำงาน แต่เขาก็ยอมแพ้และกลายเป็นนักวิจารณ์ที่ดุเดือดในเรื่องความโหดร้ายของสเปน ลาสเสซแปลว่าวารสาร Columbuss และในทศวรรษที่ห้าสิบของเขาได้เริ่มมีประวัติความเป็นมาหลายต่อหลายครั้งของชาวอินเดีย ในนั้นเขาอธิบายชาวอินเดียนแดง พวกเขามีความว่องไวเขาพูดและสามารถว่ายน้ำในระยะทางไกลโดยเฉพาะผู้หญิง พวกเขาไม่สงบอย่างสมบูรณ์เพราะพวกเขาต่อสู้กันเป็นระยะ ๆ กับชนเผ่าอื่น ๆ แต่จำนวนผู้เสียชีวิตดูเหมือนเล็กและพวกเขาต่อสู้กันเมื่อพวกเขาย้ายไปทำเช่นนั้นเพราะความข้องใจไม่ได้อยู่ในคำสั่งของแม่ทัพหรือกษัตริย์ ผู้หญิงในสังคมอินเดียได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับที่ทำให้ตกใจชาวสเปน Las Casas อธิบายถึงความสัมพันธ์ทางเพศ: กฎหมายการสมรสเป็นชายและหญิงที่ไม่มีอยู่จริงเลือกเพื่อนของพวกเขาและปล่อยให้พวกเขาเป็นพวกเขาโปรดโดยไม่ต้องผิดความหึงหวงหรือความโกรธ พวกเขาคูณในหญิงตั้งครรภ์ที่อุดมสมบูรณ์มากทำงานไปในนาทีสุดท้ายและให้กำเนิดเกือบจะไม่ลำบากขึ้นในวันรุ่งขึ้นพวกเขาอาบน้ำในแม่น้ำและเป็นที่สะอาดและมีสุขภาพดีเป็นก่อนที่จะคลอด หากพวกเขาเบื่อหน่ายกับผู้ชายของพวกเขาพวกเขาก็เลิกทำแท้งด้วยสมุนไพรที่ทำให้ทารกคลอดลูกตายโดยปกปิดส่วนที่น่าอับอายของเขาด้วยใบไม้หรือผ้าฝ้ายแม้ว่าในภาพรวมชายและหญิงชาวอินเดียจะมองดูภาพเปลือยเปล่าทั้งหมดด้วยความลำบากมากที่สุดเท่าที่เรามองไปที่ศีรษะของชาย หรือที่มือของเขา พวกอินเดียนแดงลาสซาสกล่าวว่าไม่มีศาสนาอย่างน้อยไม่มีวัด พวกเขาอาศัยอยู่ในอาคารรูประฆังขนาดใหญ่ซึ่งสามารถรองรับได้ถึง 600 คนในคราวเดียว ทำจากไม้ที่แข็งแรงและมุงด้วยใบปาล์ม พวกเขาได้รับรางวัลนกขนนกสีต่างๆลูกปัดทำจากกระดูกปลาและหินสีเขียวและสีขาวที่พวกเขาประดับหูและริมฝีปากของพวกเขา แต่พวกเขาไม่ใส่ค่าใด ๆ บนทองคำและของมีค่าอื่น ๆ พวกเขาไม่มีลักษณะการค้าไม่ว่าจะซื้อหรือขายและพึ่งพาสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติสำหรับการบำรุงรักษาเท่านั้น พวกเขาเป็นคนใจกว้างมากกับทรัพย์สมบัติของพวกเขาและด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าเดียวกันกับเพื่อนของพวกเขาและคาดหวังว่าพวกเขาจะมีเสรีภาพเท่าเทียมกัน ในหนังสือเล่มที่สองของประวัติศาสตร์อินเดีย ลาสเสซ (คนแรกที่ขอให้เปลี่ยนทาสชาวผิวดำโดยคิดว่าตนแข็งแรงขึ้นและจะมีชีวิตอยู่รอดได้ แต่ภายหลังหักห้ามใจเมื่อเห็นผลกระทบต่อคนผิวดำ) จะบอกเกี่ยวกับการรักษาชาวอินเดียนแดงโดยชาวสเปน เป็นบัญชีที่ไม่ซ้ำกันและสมควรได้รับการอ้างความยาว: คำพยานที่ไม่มีที่สิ้นสุด พิสูจน์อารมณ์อ่อนและแปซิฟิกของชาวพื้นเมือง แต่งานของเราคือทำให้โกรธทำลายล้างฆ่าทำลายและทำลายความประหลาดใจเล็กน้อยถ้าหากพวกเขาพยายามที่จะฆ่าพวกเราตอนนี้ นายพลเป็นคนตาบอดเหมือนกับคนที่มาตามเขาและเขาก็อยากจะพอใจกษัตริย์ที่เขาก่ออาชญากรรมที่ไม่สามารถแก้ไขได้กับชาวอินเดียนแดง Las Casas บอกว่าชาวสเปนเริ่มงุ่มง่ามมากขึ้นทุกวันและหลังจากนั้นไม่นานก็ปฏิเสธที่จะเดินไปไกล ๆ พวกเขาขี่ม้าหลังของชาวอินเดียถ้าพวกเขากำลังรีบหรือถูกดำเนินการเมื่อเปลญวนโดยชาวอินเดียที่ทำงานในรีเลย์ ในกรณีนี้พวกเขายังมีชาวอินเดียนำใบขนาดใหญ่มาบังพวกเขาจากดวงอาทิตย์และคนอื่น ๆ เพื่อคลานพวกเขาด้วยปีกห่าน การควบคุมทั้งหมดนำไปสู่ความโหดร้ายทั้งหมด ชาวสเปนไม่ได้คิดถึงการฆ่าชาวอินเดียโดยการนับสิบ ๆ และยี่สิบชิ้นและตัดชิ้นส่วนออกเพื่อทดสอบความคมชัดของใบพัด ลาสเสซบอกว่าพวกนักบวชสองคนที่เรียกกันว่าพวกคริสเตียนได้พบกับชายหนุ่มสองคนในอินเดียในแต่ละวันซึ่งแต่ละคนถือนกแก้วตัวหนึ่งเอานกแก้วไปเลี้ยงไว้ ชาวอินเดียพยายามที่จะป้องกันตัวเองล้มเหลว เมื่อพวกเขาวิ่งขึ้นไปบนเนินเขาเขาก็พบและถูกฆ่าตาย ดังนั้น Las Casas รายงานว่าพวกเขาได้รับความเดือดร้อนและเสียชีวิตในเหมืองและแรงงานอื่น ๆ ในความเงียบหมดหวังไม่รู้วิญญาณในโลกที่พวกเขาสามารถเปิดเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาอธิบายการทำงานของพวกเขาในเหมือง: ภูเขาถูกปล้นจากบนลงล่างและด้านล่างถึงด้านบนพันครั้งที่พวกเขาขุดแยกหินย้ายหินและดำเนินการสิ่งสกปรกบนหลังของพวกเขาเพื่อล้างมันในแม่น้ำในขณะที่บรรดาผู้ที่ล้างทองอยู่ ในน้ำตลอดเวลาด้วยหลังของพวกเขางออย่างต่อเนื่องเพื่อแบ่งพวกเขาและเมื่อน้ำบุกรุกเหมืองที่งานลำบากที่สุดของทั้งหมดคือการแห้งเหมืองแร่โดยการตักขึ้น pansful น้ำและโยนขึ้นด้านนอก After each six or eight months work in the mines, which was the time required of each crew to dig enough gold for melting, up to a third of the men died. While the men were sent many miles away to the mines, the wives remained to work the soil, forced into the excruciating job of digging and making thousands of hills for cassava plants. Thus husbands and wives were together only once every eight or ten months and when they met they were so exhausted and depressed on both sides. they ceased to procreate. As for the newly born, they died early because their mothers, overworked and famished, had no milk to nurse them, and for this reason, while I was in Cuba, 7000 children died in three months. Some mothers even drowned their babies from sheer desperation. in this way, husbands died in the mines, wives died at work, and children died from lack of milk. and in a short time this land which was so great, so powerful and fertile. was depopulated. My eyes have seen these acts so foreign to human nature, and now I tremble as I write. When he arrived on Hispaniola in 1508, Las Casas says, there were 60,000 people living on this island, including the Indians so that from 1494 to 1508, over three million people had perished from war, slavery, and the mines. Who in future generations will believe this I myself writing it as a knowledgeable eyewitness can hardly believe it. Thus began the history, five hundred years ago, of the European invasion of the Indian settlements in the Americas. That beginning, when you read Las Casas-even if his figures are exaggerations (were there 3 million Indians to begin with, as he says, or less than a million, as some historians have calculated, or 8 million as others now believe)-is conquest, slavery, death. When we read the history books given to children in the United States, it all starts with heroic adventure-there is no bloodshed-and Columbus Day is a celebration. Past the elementary and high schools, there are only occasional hints of something else. Samuel Eliot Morison, the Harvard historian, was the most distinguished writer on Columbus, the author of a multivolume biography, and was himself a sailor who retraced Columbuss route across the Atlantic. In his popular book Christopher Columbus, Mariner, written in 1954, he tells about the enslavement and the killing: The cruel policy initiated by Columbus and pursued by his successors resulted in complete genocide. That is on one page, buried halfway into the telling of a grand romance. In the books last paragraph, Morison sums up his view of Columbus: He had his faults and his defects, but they were largely the defects of the qualities that made him great-his indomitable will, his superb faith in God and in his own mission as the Christ-bearer to lands beyond the seas, his stubborn persistence despite neglect, poverty and discouragement. But there was no flaw, no dark side to the most outstanding and essential of all his qualities-his seamanship. One can lie outright about the past. Or one can omit facts which might lead to unacceptable conclusions. Morison does neither. He refuses to lie about Columbus. He does not omit the story of mass murder indeed he describes it with the harshest word one can use: genocide. But he does something else-he mentions the truth quickly and goes on to other things more important to him. Outright lying or quiet omission takes the risk of discovery which, when made, might arouse the reader to rebel against the writer. To state the facts, however, and then to bury them in a mass of other information is to say to the reader with a certain infectious calm: yes, mass murder took place, but its not that important-it should weigh very little in our final judgments it should affect very little what we do in the world. It is not that the historian can avoid emphasis of some facts and not of others. This is as natural to him as to the mapmaker, who, in order to produce a usable drawing for practical purposes, must first flatten and distort the shape of the earth, then choose out of the bewildering mass of geographic information those things needed for the purpose of this or that particular map. My argument cannot be against selection, simplification, emphasis, which are inevitable for both cartographers and historians. But the map-makers distortion is a technical necessity for a common purpose shared by all people who need maps. The historians distortion is more than technical, it is ideological it is released into a world of contending interests, where any chosen emphasis supports (whether the historian means to or not) some kind of interest, whether economic or political or racial or national or sexual. Furthermore, this ideological interest is not openly expressed in the way a mapmakers technical interest is obvious (This is a Mercator projection for long-range navigation-for short-range, youd better use a different projection). No, it is presented as if all readers of history had a common interest which historians serve to the best of their ability. This is not intentional deception the historian has been trained in a society in which education and knowledge are put forward as technical problems of excellence and not as tools for contending social classes, races, nations. To emphasize the heroism of Columbus and his successors as navigators and discoverers, and to de-emphasize their genocide, is not a technical necessity but an ideological choice. It serves - unwittingly-to justify what was done. My point is not that we must, in telling history, accuse, judge, condemn Columbus in absentia . It is too late for that it would be a useless scholarly exercise in morality. But the easy acceptance of atrocities as a deplorable but necessary price to pay for progress (Hiroshima and Vietnam, to save Western civilization Kronstadt and Hungary, to save socialism nuclear proliferation, to save us all)-that is still with us. One reason these atrocities are still with us is that we have learned to bury them in a mass of other facts, as radioactive wastes are buried in containers in the earth. We have learned to give them exactly the same proportion of attention that teachers and writers often give them in the most respectable of classrooms and textbooks. This learned sense of moral proportion, coming from the apparent objectivity of the scholar, is accepted more easily than when it comes from politicians at press conferences. It is therefore more deadly. The treatment of heroes (Columbus) and their victims (the Arawaks)-the quiet acceptance of conquest and murder in the name of progress-is only one aspect of a certain approach to history, in which the past is told from the point of view of governments, conquerors, diplomats, leaders. It is as if they, like Columbus, deserve universal acceptance, as if they-the Founding Fathers, Jackson, Lincoln, Wilson, Roosevelt, Kennedy, the leading members of Congress, the famous Justices of the Supreme Court-represent the nation as a whole. The pretense is that there really is such a thing as the United States, subject to occasional conflicts and quarrels, but fundamentally a community of people with common interests. It is as if there really is a national interest represented in the Constitution, in territorial expansion, in the laws passed by Congress, the decisions of the courts, the development of capitalism, the culture of education and the mass media. History is the memory of states, wrote Henry Kissinger in his first book, A World Restored . in which he proceeded to tell the history of nineteenth-century Europe from the viewpoint of the leaders of Austria and England, ignoring the millions who suffered from those statesmens policies. From his standpoint, the peace that Europe had before the French Revolution was restored by the diplomacy of a few national leaders. But for factory workers in England, farmers in France, colored people in Asia and Africa, women and children everywhere except in the upper classes, it was a world of conquest, violence, hunger, exploitation-a world not restored but disintegrated. My viewpoint, in telling the history of the United States, is different: that we must not accept the memory of states as our own. Nations are not communities and never have been, The history of any country, presented as the history of a family, conceals fierce conflicts of interest (sometimes exploding, most often repressed) between conquerors and conquered, masters and slaves, capitalists and workers, dominators and dominated in race and sex. And in such a world of conflict, a world of victims and executioners, it is the job of thinking people, as Albert Camus suggested, not to be on the side of the executioners. Thus, in that inevitable taking of sides which comes from selection and emphasis in history, I prefer to try to tell the story of the discovery of America from the viewpoint of the Arawaks, of the Constitution from the standpoint of the slaves, of Andrew Jackson as seen by the Cherokees, of the Civil War as seen by the New York Irish, of the Mexican war as seen by the deserting soldiers of Scotts army, of the rise of industrialism as seen by the young women in the Lowell textile mills, of the Spanish-American war as seen by the Cubans, the conquest of the Philippines as seen by black soldiers on Luzon, the Gilded Age as seen by southern farmers, the First World War as seen by socialists, the Second World War as seen by pacifists, the New Deal as seen by blacks in Harlem, the postwar American empire as seen by peons in Latin America. And so on, to the limited extent that any one person, however he or she strains, can see history from the standpoint of others. My point is not to grieve for the victims and denounce the executioners. Those tears, that anger, cast into the past, deplete our moral energy for the present. And the lines are not always clear. In the long run, the oppressor is also a victim. In the short run (and so far, human history has consisted only of short runs), the victims, themselves desperate and tainted with the culture that oppresses them, turn on other victims. Still, understanding the complexities, this book will be skeptical of governments and their attempts, through politics and culture, to ensnare ordinary people in a giant web of nationhood pretending to a common interest. I will try not to overlook the cruelties that victims inflict on one another as they are jammed together in the boxcars of the system. I dont want to romanticize them. But I do remember (in rough paraphrase) a statement I once read: The cry of the poor is not always just, but if you dont listen to it, you will never know what justice is. I dont want to invent victories for peoples movements. But to think that history-writing must aim simply to recapitulate the failures that dominate the past is to make historians collaborators in an endless cycle of defeat. If history is to be creative, to anticipate a possible future without denying the past, it should, I believe, emphasize new possibilities by disclosing those hidden episodes of the past when, even if in brief flashes, people showed their ability to resist, to join together, occasionally to win. I am supposing, or perhaps only hoping, that our future may be found in the pasts fugitive moments of compassion rather than in its solid centuries of warfare. That, being as blunt as I can, is my approach to the history of the United States. The reader may as well know that before going on. What Columbus did to the Arawaks of the Bahamas, Cortes did to the Aztecs of Mexico, Pizarro to the Incas of Peru, and the English settlers of Virginia and Massachusetts to the Powhatans and the Pequots. The Aztec civilization of Mexico came out of the heritage of Mayan, Zapotec, and Toltec cultures. It built enormous constructions from stone tools and human labor, developed a writing system and a priesthood. It also engaged in (let us not overlook this) the ritual killing of thousands of people as sacrifices to the gods. The cruelty of the Aztecs, however, did not erase a certain innocence, and when a Spanish armada appeared at Vera Cruz, and a bearded white man came ashore, with strange beasts (horses), clad in iron, it was thought that he was the legendary Aztec man-god who had died three hundred years before, with the promise to return-the mysterious Quetzalcoatl. And so they welcomed him, with munificent hospitality. That was Hernando Cortes, come from Spain with an expedition financed by merchants and landowners and blessed by the deputies of God, with one obsessive goal: to find gold. In the mind of Montezuma, the king of the Aztecs, there must have been a certain doubt about whether Cortes was indeed Quetzalcoatl, because he sent a hundred runners to Cortes, bearing enormous treasures, gold and silver wrought into objects of fantastic beauty, but at the same time begging him to go back. (The painter Durer a few years later described what he saw just arrived in Spain from that expedition-a sun of gold, a moon of silver, worth a fortune.) Cortes then began his march of death from town to town, using deception, turning Aztec against Aztec, killing with the kind of deliberateness that accompanies a strategy-to paralyze the will of the population by a sudden frightful deed. And so, in Cholulu, he invited the headmen of the Cholula nation to the square. And when they came, with thousands of unarmed retainers, Cortess small army of Spaniards, posted around the square with cannon, armed with crossbows, mounted on horses, massacred them, down to the last man. Then they looted the city and moved on. When their cavalcade of murder was over they were in Mexico City, Montezuma was dead, and the Aztec civilization, shattered, was in the hands of the Spaniards. All this is told in the Spaniards own accounts. In Peru, that other Spanish conquistador Pizarro, used the same tactics, and for the same reasons - the frenzy in the early capitalist states of Europe for gold, for slaves, for products of the soil, to pay the bondholders and stockholders of the expeditions, to finance the monarchical bureaucracies rising in Western Europe, to spur the growth of the new money economy rising out of feudalism, to participate in what Karl Marx would later call the primitive accumulation of capital. These were the violent beginnings of an intricate system of technology, business, politics, and culture that would dominate the world for the next five centuries. In the North American English colonies, the pattern was set early, as Columbus had set it in the islands of the Bahamas. In 1585, before there was any permanent English settlement in Virginia, Richard Grenville landed there with seven ships. The Indians he met were hospitable, but when one of them stole a small silver cup, Grenville sacked and burned the whole Indian village. Jamestown itself was set up inside the territory of an Indian confederacy, led by the chief, Powhatan. Powhatan watched the English settle on his peoples land, but did not attack, maintaining a posture of coolness. When the English were going through their starving time in the winter of 1610, some of them ran off to join the Indians, where they would at least be fed. When the summer came, the governor of the colony sent a messenger to ask Powhatan to return the runaways, whereupon Powhatan, according to the English account, replied with noe other than prowde and disdaynefull Answers. Some soldiers were therefore sent out to take Revenge. They fell upon an Indian settlement, killed fifteen or sixteen Indians, burned the houses, cut down the corn growing around the village, took the queen of the tribe and her children into boats, then ended up throwing the children overboard and shoteinge owit their Braynes in the water. The queen was later taken off and stabbed to death. Twelve years later, the Indians, alarmed as the English settlements kept growing in numbers, apparently decided to try to wipe them out for good. They went on a rampage and massacred 347 men, women, and children. From then on it was total war. Not able to enslave the Indians, and not able to live with them, the English decided to exterminate them. Edmund Morgan writes, in his history of early Virginia, American Slavery, American Freedom: Since the Indians were better woodsmen than the English and virtually impossible to track down, the method was to feign peaceful intentions, let them settle down and plant their com wherever they chose, and then, just before harvest, fall upon them, killing as many as possible and burning the corn. Within two or three years of the massacre the English had avenged the deaths of that day many times over. In that first year of the white man in Virginia, 1607, Powhatan had addressed a plea to John Smith that turned out prophetic. How authentic it is may be in doubt, but it is so much like so many Indian statements that it may be taken as, if not the rough letter of that first plea, the exact spirit of it: I have seen two generations of my people die. I know the difference between peace and war better than any man in my country. I am now grown old, and must die soon my authority must descend to my brothers, Opitehapan, Opechancanough and Catatough-then to my two sisters, and then to my two daughters-I wish them to know as much as I do, and that your love to them may be like mine to you. Why will you take by force what you may have quietly by love Why will you destroy us who supply you with food What can you get by war We can hide our provisions and run into the woods then you will starve for wronging your friends. Why are you jealous of us We are unarmed, and willing to give you what you ask, if you come in a friendly manner, and not so simple as not to know that it is much better to eat good meat, sleep comfortably, live quietly with my wives and children, laugh and be merry with the English, and trade for their copper and hatchets, than to run away from them, and to lie cold in the woods, feed on acorns, roots and such trash, and be so hunted that I can neither eat nor sleep. In these wars, my men must sit up watching, and if a twig break, they all cry out Here comes Captain Smith So I must end my miserable life. Take away your guns and swords, the cause of all our jealousy, or you may all die in the same manner. When the Pilgrims came to New England they too were coming not to vacant land but to territory inhabited by tribes of Indians. The governor of the Massachusetts Bay Colony, John Winthrop, created the excuse to take Indian land by declaring the area legally a vacuum. The Indians, he said, had not subdued the land, and therefore had only a natural right to it, but not a civil right. A natural right did not have legal standing. The Puritans also appealed to the Bible, Psalms 2:8: Ask of me, and I shall give thee, the heathen for thine inheritance, and the uttermost parts of the earth for thy possession. And to justify their use of force to take the land, they cited Romans 13:2: Whosoever therefore resisteth the power, resisteth the ordinance of God: and they that resist shall receive to themselves damnation. The Puritans lived in uneasy truce with the Pequot Indians, who occupied what is now southern Connecticut and Rhode Island. But they wanted them out of the way they wanted their land. And they seemed to want also to establish their rule firmly over Connecticut settlers in that area. The murder of a white trader, Indian-kidnaper, and troublemaker became an excuse to make war on the Pequots in 1636. A punitive expedition left Boston to attack the Narraganset Indians on Block Island, who were lumped with the Pequots. As Governor Winthrop wrote: They had commission to put to death the men of Block Island, but to spare the women and children, and to bring them away, and to take possession of the island and from thence to go to the Pequods to demand the murderers of Captain Stone and other English, and one thousand fathom of wampum for damages, etc. and some of their children as hostages, which if they should refuse, they were to obtain it by force. The English landed and killed some Indians, but the rest hid in the thick forests of the island and the English went from one deserted village to the next, destroying crops. Then they sailed back to the mainland and raided Pequot villages along the coast, destroying crops again. One of the officers of that expedition, in his account, gives some insight into the Pequots they encountered: The Indians spying of us came running in multitudes along the water side, crying, What cheer, Englishmen, what cheer, what do you come for They not thinking we intended war, went on cheerfully. - So, the war with the Pequots began. Massacres took place on both sides. The English developed a tactic of warfare used earlier by Cortes and later, in the twentieth century, even more systematically: deliberate attacks on noncombatants for the purpose of terrorizing the enemy. This is ethno historian Francis Jenningss interpretation of Captain John Masons attack on a Pequot village on the Mystic River near Long Island Sound: Mason proposed to avoid attacking Pequot warriors, which would have overtaxed his unseasoned, unreliable troops. Battle, as such, was not his purpose. Battle is only one of the ways to destroy an enemys will to fight. Massacre can accomplish the same end with less risk, and Mason had determined that massacre would be his objective. So the English set fire to the wigwams of the village. By their own account: The Captain also said, We must Burn Them and immediately stepping into the Wigwam. brought out a Fire Brand, and putting it into the Matts with which they were covered, set the Wigwams on Fire. William Bradford, in his History of the Plymouth Plantation written at the time, describes John Masons raid on the Pequot village: Those that scaped the fire were slaine with the sword some hewed to peeces, others rune throw with their rapiers, so as they were quickly dispatchte, and very few escaped. It was conceived they thus destroyed about 400 at this time. It was a fearful sight to see them thus frying in the fyer, and the streams of blood quenching the same, and horrible was the stincke and sente there of, but the victory seemed a sweete sacrifice, and they gave the prayers thereof to God, who had wrought so wonderfully for them, thus to inclose their enemise in their hands, and give them so speedy a victory over so proud and insulting an enimie. As Dr. Cotton Mather, Puritan theologian, put it: It was supposed that no less than 600 Pequot souls were brought down to hell that day. The war continued. Indian tribes were used against one another, and never seemed able to join together in fighting the English. Jennings sums up: The terror was very real among the Indians, but in time they came to meditate upon its foundations. They drew three lessons from the Pequot War: (1) that the Englishmens most solemn pledge would be broken whenever obligation conflicted with advantage (2) that the English way of war had no limit of scruple or mercy and (3) that weapons of Indian making were almost useless against weapons of European manufacture. These lessons the Indians took to heart. A footnote in Virgil Vogels book This Land Was Ours (1972) says: The official figure on the number of Pequots now in Connecticut is twenty-one persons. Forty years after the Pequot War, Puritans and Indians fought again. This time it was the Wampanoags, occupying the south shore of Massachusetts Bay, who were in the way and also beginning to trade some of their land to people outside the Massachusetts Bay Colony. Their chief, Massasoit, was dead. His son Wamsutta had been killed by Englishmen, and Wamsuttas brother Metacom (later to be called King Philip by the English) became chief. The English found their excuse, a murder which they attributed to Metacom, and they began a war of conquest against the Wampanoags, a war to take their land. They were clearly the aggressors, but claimed they attacked for preventive purposes. As Roger Williams, more friendly to the Indians than most, put it: All men of conscience or prudence ply to windward, to maintain their wars to be defensive. Jennings says the elite of the Puritans wanted the war the ordinary white Englishman did not want it and often refused to fight. The Indians certainly did not want war, but they matched atrocity with atrocity. When it was over, in 1676, the English had won, but their resources were drained they had lost six hundred men. Three thousand Indians were dead, including Metacom himself. Yet the Indian raids did not stop. For a while, the English tried softer tactics. But ultimately, it was back to annihilation. The Indian population of 10 million that lived north of Mexico when Columbus came would ultimately be reduced to less than a million. Huge numbers of Indians would die from diseases introduced by the whites. A Dutch traveler in New Netherland wrote in 1656 that the Indians. affirm, that before the arrival of the Christians, and before the smallpox broke out amongst them, they were ten times as numerous as they now are, and that their population had been melted down by this disease, whereof nine-tenths of them have died. When the English first settled Marthas Vineyard in 1642, the Wampanoags there numbered perhaps three thousand. There were no wars on that island, but by 1764, only 313 Indians were left there. Similarly, Block Island Indians numbered perhaps 1,200 to 1,500 in 1662, and by 1774 were reduced to fifty-one. Behind the English invasion of North America, behind their massacre of Indians, their deception, their brutality, was that special powerful drive born in civilizations based on private property. It was a morally ambiguous drive the need for space, for land, was a real human need. But in conditions of scarcity, in a barbarous epoch of history ruled by competition, this human need was transformed into the murder of whole peoples. Roger Williams said it was a depraved appetite after the great vanities, dreams and shadows of this vanishing life, great portions of land, land in this wilderness, as if men were in as great necessity and danger for want of great portions of land, as poor, hungry, thirsty seamen have, after a sick and stormy, a long and starving passage. This is one of the gods of New England, which the living and most high Eternal will destroy and famish. Was all this bloodshed and deceit-from Columbus to Cortes, Pizarro, the Puritans-a necessity for the human race to progress from savagery to civilization Was Morison right in burying the story of genocide inside a more important story of human progress Perhaps a persuasive argument can be made-as it was made by Stalin when he killed peasants for industrial progress in the Soviet Union, as it was made by Churchill explaining the bombings of Dresden and Hamburg, and Truman explaining Hiroshima. But how can the judgment be made if the benefits and losses cannot be balanced because the losses are either unmentioned or mentioned quickly That quick disposal might be acceptable (Unfortunate, yes, but it had to be done) to the middle and upper classes of the conquering and advanced countries. But is it acceptable to the poor of Asia, Africa, Latin America, or to the prisoners in Soviet labor camps, or the blacks in urban ghettos, or the Indians on reservations-to the victims of that progress which benefits a privileged minority in the world Was it acceptable (or just inescapable) to the miners and railroaders of America, the factory hands, the men and women who died by the hundreds of thousands from accidents or sickness, where they worked or where they lived-casualties of progress And even the privileged minority-must it not reconsider, with that practicality which even privilege cannot abolish, the value of its privileges, when they become threatened by the anger of the sacrificed, whether in organized rebellion, unorganized riot, or simply those brutal individual acts of desperation labeled crimes by law and the state If there are necessary sacrifices to be made for human progress, is it not essential to hold to the principle that those to be sacrificed must make the dec ision themselves We can all decide to give up something of ours, but do we have the right to throw into the pyre the children of others, or even our own children, for a progress which is not nearly as clear or present as sickness or health, life or death What did people in Spain get out of all that death and brutality visited on the Indians of the Americas For a brief period in history, there was the glory of a Spanish Empire in the Western Hemisphere. As Hans Koning sums it up in his book Columbus: His Enterprise . For all the gold and silver stolen and shipped to Spain did not make the Spanish people richer. It gave their kings an edge in the balance of power for a time, a chance to hire more mercenary soldiers for their wars. They ended up losing those wars anyway, and all that was left was a deadly inflation, a starving population, the rich richer, the poor poorer, and a ruined peasant class. Beyond all that, how certain are we that what was destroyed was inferior Who were these people who came out on the beach and swam to bring presents to Columbus and his crew, who watched Cortes and Pizarro ride through their countryside, who peered out of the forests at the first white settlers of Virginia and Massachusetts Columbus called them Indians, because he miscalculated the size of the earth. In this book we too call them Indians, with some reluctance, because it happens too often that people are saddled with names given them by their conquerors. And yet, there is some reason to call them Indians, because they did come, perhaps 25,000 years ago, from Asia, across the land bridge of the Bering Straits (later to disappear under water) to Alaska. Then they moved southward, seeking warmth and land, in a trek lasting thousands of years that took them into North America, then Central and South America. In Nicaragua, Brazil, and Ecuador their petrified footprints can still be seen, along with the print of bison, who disappeared about five thousand years ago, so they must have reached South America at least that far back Widely dispersed over the great land mass of the Americas, they numbered approximately 75 million people by the time Columbus came, perhaps 25 million in North America. Responding to the different environments of soil and climate, they developed hundreds of different tribal cultures, perhaps two thousand different languages. They perfected the art of agriculture, and figured out how to grow maize (corn), which cannot grow by itself and must be planted, cultivated, fertilized, harvested, husked, shelled. They ingeniously developed a variety of other vegetables and fruits, as well as peanuts and chocolate and tobacco and rubber. On their own, the Indians were engaged in the great agricultural revolution that other peoples in Asia, Europe, Africa were going through about the same time. While many of the tribes remained nomadic hunters and food gatherers in wandering, egalitarian communes, others began to live in more settled communities where there was more food, larger populations, more divisions of labor among men and women, more surplus to feed chiefs and priests, more leisure time for artistic and social work, for building houses. About a thousand years before Christ, while comparable constructions were going on in Egypt and Mesopotamia, the Zuni and Hopi Indians of what is now New Mexico had begun to build villages consisting of large terraced buildings, nestled in among cliffs and mountains for protection from enemies, with hundreds of rooms in each village. Before the arrival of the European explorers, they were using irrigation canals, dams, were doing ceramics, weaving baskets, making cloth out of cotton. By the time of Christ and Julius Caesar, there had developed in the Ohio River Valley a culture of so-called Moundbuilders, Indians who constructed thousands of enormous sculptures out of earth, sometimes in the shapes of huge humans, birds, or serpents, sometimes as burial sites, sometimes as fortifications. One of them was 3 12 miles long, enclosing 100 acres. These Moundbuilders seem to have been part of a complex trading system of ornaments and weapons from as far off as the Great Lakes, the Far West, and the Gulf of Mexico. About A. D. 500, as this Moundbuilder culture of the Ohio Valley was beginning to decline, another culture was developing westward, in the valley of the Mississippi, centered on what is now St. Louis. It had an advanced agriculture, included thousands of villages, and also built huge earthen mounds as burial and ceremonial places near a vast Indian metropolis that may have had thirty thousand people. The largest mound was 100 feet high, with a rectangular base larger than that of the Great Pyramid of Egypt. In the city, known as Cahokia, were toolmakers, hide dressers, potters, jewelry makers, weavers, salt makers, copper engravers, and magnificent ceramists. One funeral blanket was made of twelve thousand shell beads. From the Adirondacks to the Great Lakes, in what is now Pennsylvania and upper New York, lived the most powerful of the northeastern tribes, the League of the Iroquois, which included the Mohawks (People of the Flint), Oneidas (People of the Stone), Onondagas (People of the Mountain), Cayugas (People at the Landing), and Senecas (Great Hill People), thousands of people bound together by a common Iroquois language. In the vision of the Mohawk chief Iliawatha, the legendary Dekaniwidah spoke to the Iroquois: We bind ourselves together by taking hold of each others hands so firmly and forming a circle so strong that if a tree should fall upon it, it could not shake nor break it, so that our people and grandchildren shall remain in the circle in security, peace and happiness. In the villages of the Iroquois, land was owned in common and worked in common. Hunting was done together, and the catch was divided among the members of the village. Houses were considered common property and were shared by several families. The concept of private ownership of land and homes was foreign to the Iroquois. A French Jesuit priest who encountered them in the 1650s wrote: No poorhouses are needed among them, because they are neither mendicants nor paupers. Their kindness, humanity and courtesy not only makes them liberal with what they have, but causes them to possess hardly anything except in common. Women were important and respected in Iroquois society. Families were matrilineal. That is, the family line went down through the female members, whose husbands joined the family, while sons who married then joined their wives families. Each extended family lived in a long house. When a woman wanted a divorce, she set her husbands things outside the door. Families were grouped in clans, and a dozen or more clans might make up a village. The senior women in the village named the men who represented the clans at village and tribal councils. They also named the forty-nine chiefs who were the ruling council for the Five Nation confederacy of the Iroquois. The women attended clan meetings, stood behind the circle of men who spoke and voted, and removed the men from office if they strayed too far from the wishes of the women. The women tended the crops and took general charge of village affairs while the men were always hunting or fishing. And since they supplied the moccasins and food for warring expeditions, they had some control over military matters. As Gary B. Nash notes in his fascinating study of early America, Red, White, and Black: Thus power was shared between the sexes and the European idea of male dominancy and female subordination in all things was conspicuously absent in Iroquois society. Children in Iroquois society, while taught the cultural heritage of their people and solidarity with the tribe, were also taught to be independent, not to submit to overbearing authority. They were taught equality in status and the sharing of possessions. The Iroquois did not use harsh punishment on children they did not insist on early weaning or early toilet training, but gradually allowed the child to learn self-care. All of this was in sharp contrast to European values as brought over by the first colonists, a society of rich and poor, controlled by priests, by governors, by male heads of families. For example, the pastor of the Pilgrim colony, John Robinson, thus advised his parishioners how to deal with their children: And surely there is in all children. a stubbornness, and stoutness of mind arising from natural pride, which must, in the first place, be broken and beaten down that so the foundation of their education being laid in humility and tractableness, other virtues may, in their time, be built thereon. Gary Nash describes Iroquois culture: No laws and ordinances, sheriffs and constables, judges and juries, or courts or jails-the apparatus of authority in European societies-were to be found in the northeast woodlands prior to European arrival. Yet boundaries of acceptable behavior were firmly set. Though priding themselves on the autonomous individual, the Iroquois maintained a strict sense of right and wrong. He who stole anothers food or acted invalourously in war was shamed by his people and ostracized from their company until he had atoned for his actions and demonstrated to their satisfaction that he had morally purified himself. Not only the Iroquois but other Indian tribes behaved the same way. In 1635, Maryland Indians responded to the governors demand that if any of them killed an Englishman, the guilty one should be delivered up for punishment according to English law. The Indians said: It is the manner amongst us Indians, that if any such accident happen, wee doe redeeme the life of a man that is so slaine, with a 100 armes length of Beades and since that you are heere strangers, and come into our Countrey, you should rather conform yourselves to the Customes of our Countrey, than impose yours upon us. So, Columbus and his successors were not coming into an empty wilderness, but into a world which in some places was as densely populated as Europe itself, where the culture was complex, where human relations were more egalitarian than in Europe, and where the relations among men, women, children, and nature were more beautifully worked out than perhaps any place in the world. They were people without a written language, but with their own laws, their poetry, their history kept in memory and passed on, in an oral vocabulary more complex than Europes, accompanied by song, dance, and ceremonial drama. They paid careful attention to the development of personality, intensity of will, independence and flexibility, passion and potency, to their partnership with one another and with nature. John Collier, an American scholar who lived among Indians in the 1920s and 1930s in the American Southwest, said of their spirit: Could we make it our own, there would be an eternally inexhaustible earth and a forever lasting peace. Perhaps there is some romantic mythology in that. But the evidence from European travelers in the sixteenth, seventeenth, and eighteenth centuries, put together recently by an American specialist on Indian life, William Brandon, is overwhelmingly supportive of much of that myth. Even allowing for the imperfection of myths, it is enough to make us question, for that time and ours, the excuse of progress in the annihilation of races, and the telling of history from the standpoint of the conquerors and leaders of Western civilization.
No comments:
Post a Comment